آسمان دود می لولد
در سیاهی که سیاه بیاید خاطره هم می ماند
که برود آسمان ابری شود
چه بشود دود همیشه می ماند باران هم که بیاید
سیاه تر می شود می سوزد
که سهم من کمتر شود؟!
به شود
فوقش کمتر دود بالا می آورم
هی تو ! روی آن صندلی بزرگ
تکیه بر سهم من داده ای
رومی روم زنگی زنگ بزنم یه مشت حرف
که بخورم
بخوری
روی جسد من ها راه بروی
که آن کودک مادر مرده نه خندد
تو که روی صندلی لمیدی!
شکست از رو نمی روی؟!
عرض کنم که چه؟ ماه خورشید
کسوف می خواهد
بوی تولدی می آید
دیگر کودکی به عاری یه صندوقی می شکند
آسمان که دود بدهد پس
خانه چه آسان می سوزد
زیر لمس انگشت من
سلام
شعر زیبایی بود برایتان آرزوی موفقیت دارم
هرمز نو را هم بخوانید
مطالب جالبی داری.تونستی یه سرم وبلاگ من بزن