ممنونت ام برای شب

 

از    می پری         حواسم                                  

در   گره بیرون انگشتان ام و   تو

تر   از   من   لب می شوی

لای    لای تن ام

در خشونت ات          صورت شیرین

صورت کی؟

ممنونت ام  برای دوباره       همان شب های ...

بی شب

و شرجی     می بینمت

نگاهی که به تر شدنم  می ارزید

 

تلخ آن کافی شاپ

می بینم تلخ روزی را نگاهم

به فنج آن     آن کافی شاپ         کف می کند        تف می کند  

در سطح سیاه تو

که نگاهم می ریزد

توی یقه ام         شرم می شوم

می شوم طرح بوسه ای روی گناه تو

تو می ترسی که نگاه ات کنم

توی قهوه ای پر از کف  کف  کف

که کوفتت شود ...

همه ی آن چشمانم

به روی چشم         باشد نمی ریزم           می ریزد آن کف

روی پیراهن من               سفید     سفید        سیاه    تر    می شود

یقه ی من بیرون می زنم از تو

در چشمانم  تا به قهوه ی       

در خود من دو خود وجود دارد : یکی عاشق که دیوانه می شود

دیگری عاقل که دیوانه را به صلابه می کشد. و در لحظه ی دیوانه گی عاشق عاقل می شود و این خود سه خود است.