وقتی ردیفی از نخل نمی داند چشمانت را

و ردیفی از تابلوهای ممنوع

این باغ گریه می خواهد    و می خواهد بنویسد

اما عرقهایی که می ریزد       نشئگی خودکاری است

که کاری به نوشته های من ندارد

زیبائی ات را پنهان کرده ای     و امیر من

همین جا مرد    زیر  قد نه چندان بلندت

تیرهایی که برق به تنم می زد         و می زند  تشری     تلنگری

و گری که می گیرد     در چشمانم          گیر می کند         بارانی زیر پوستم

و هستی ام بی هست        می شکند           خونی ندارد

که تو پشت می کوبی                ببین         صدایی نیست

چه می گویم       به تو که ریخته ای

همه آنچه آب بود      روی پلکهایم و این ب        که به تو نمی رسد

و آ     آه می کشد   می نشیند

میان درون من    بر من        و از من  می شود  آویزان

هلویی که توئی     شیرین     ترش     و صدایی که می ترکد   از میان کودکم

می شنوی لی لی زیر لیمو      دودی است و دوستی       اَی ....

بارانی که پائین می ریزد      روی برگهای من می سوزد

و شکلهایی از یک سایه           پشت مرا می کشد        بار این تن

۸۹/۶/۸